Wiele osób stereotypowo wygłasza opinię, że duży pies w małym mieszkaniu to pomyłka. Tymczasem może być zupełnie inaczej. Widok owczarka niemieckiego, labradora, nawet nowofundlanda wychodzącego z klatki schodowej nikogo już nie dziwi. Duży pies wcale nie musi czuć się źle na ograniczonej przestrzeni, ale tylko pod pewnymi warunkami. Dużo ruchu to podstawa Każdy pies, bez względu na wielkość i wagę, potrzebuje ruchu. Nie ma więc tutaj żadnego znaczenia, czy w mieszkaniu mieszka dog niemiecki czy jamnik. Przedstawiciele obu tych ras muszą mieć zapewnione codzienne spacery. Błędne jest zatem myślenie, że mały piesek „wybiega” się w mieszkaniu, ewentualnie wyjdzie na balkon i to mu wystarczy. Nie wystarczy. Psy dużych ras muszą być wyprowadzane na spacer co najmniej 3 razy dziennie. Poranna przebieżka może trwać 20-30 minut – to powinno pozwolić pupilowi na rozprostowanie kości i rozruszanie mięśni oraz dostatecznie go zmęczyć. Dzięki temu pies cierpliwiej zniesie oczekiwanie na właściciela. Po południu i wieczorem trzeba jednak wyjść na znacznie dłuższe spacery. Dobowa dawka ruchu na świeżym powietrzu musi wynosić minimum 2 godziny. Szkolenie z posłuszeństwa Duży pies, co oczywiste, może wyrządzić znacznie więcej szkód w swoim otoczeniu, dlatego decydując się na trzymanie w mieszkaniu np. labradora, trzeba koniecznie odbyć z nim pełen cykl szkolenia z posłuszeństwa. Tylko wtedy właściciel będzie mieć pewność, że jego pupil nie będzie bawić się w niszczyciela czy nie sterroryzuje całej klatki. Szkolenie jest również niezwykle ważne z uwagi na potrzeby i prawa sąsiadów. Duży pies może być bardzo hałaśliwy, a także wykazywać przejawy agresji. Sąsiedzi mogą oczekiwać od właściciela, że zapanuje nad swoim czworonogiem i nauczy go kultury. Temu służy właśnie szkolenie. Zmiana planu dnia Duży pies na pewno nie powinien zostawać sam w mieszkaniu przez kilkanaście godzin. Nie chodzi już nawet o jego potrzeby fizjologiczne, ale przede wszystkim psychiczne. Przedstawiciele sporych ras w większości wymagają stałego kontaktu z człowiekiem oraz konsekwentnego prowadzenia. Jeśli się im tego nie zapewni, mogą stać się bardzo dużym problemem dla wszystkich mieszkańców bloku. Dlatego decydując się na posiadanie dużego psa w małym mieszkaniu należy tak ułożyć sobie dzień, aby zwierzę nie zostawało samo na dłużej niż 7-8 godzin. Po południu i w weekendy pies musi mieć zapewniony aktywny kontakt z domownikami. Warto w tym celu organizować rodzinne spacery czy wyjazdy za miasto. Dzięki szkoleniu, konsekwencji i poświęcaniu sporej ilości czasu swojemu pupilowi duży pies nie będzie utrapieniem dla domowników, a także dla sąsiadów. Dobrze wychowany, zadbany, wybiegany olbrzym na czterech łapach bez problemu odnajdzie się w wielkomiejskim środowisku.

masywny pies posiada 1 hasło. b u l d o g; Podobne określenia. koń o typie masywnym; masywny koń roboczy; wielki, masywny dwór; masywna laska; Powiązane określenia. pies o krętej masywnej budowie ciała; pies rasowy; Ostatnio dodane hasła. minerał po goleniu; rzecz nie mogąca dojść do skutku; pies wysłany w kosmos; pszczeli obibok

DUŻY SZWAJCARSKI PIES PASTERSKI © Źródło: By Steffen Heinz Caronna (Own work) [CC BY ( via Wikimedia Commons Potomek dawnych wiejskich psów, które były wykorzystywane przez przydrożnych handlarzy do ciągnięcia wózków. Często spełniały również rolę psów zaganiających i podwórzowych w gospodarstwach rolników, masarzy i rzeźników. Na wystawie psów w 1908 roku w miejscowości Lagenthal, profesorowi Albertowi Heim zostały pokazane psy określane mianem "krótkowłosych berneńskich psów pasterskich". Profesor Heim uznał te psy za odrębną rasę, którą nazwał dużymi szwajcarskimi psami pasterskimi i przyczynił się do ich popularyzacji. Podczas II wojny światowej duży szwajcarski pies pasterski używany był jako pies meldunkowy i pociągowy ze względu na jego wrodzone do tego predyspozycje. Obecnie psy te zyskują na popularności będąc hodowane jako psy rodzinne. Cierpliwy pies towarzyszący, nadający się również na psa ratowniczego. Wykorzystywany jako stróż i pies pasterski. Duży szwajcarski pies pasterski jest przyjacielskim psem o łagodnym charakterze. Zawsze skory do zabawy, ale i zrównoważony. Wobec dzieci delikatny. Nie jest bojaźliwy. FILA BRASILEIRO Źródło: autor: FBC, licencja: CC0 Public Domain Rasa zaliczana do grupy molosów, wyhodowana w Brazylii do tropienia zwierzyny i pilnowania stad. Nie ma pewności co do pochodzenia rasy. Do jej powstania najprawdopodobniej przyczyniło się kilka ras europejskich, wśród których wymienia się: doga niemieckiego, bloodhounda, mastifa angielskiego, buldoga angielskiego, mastifa neapolitańskiego, niekiedy również charty. Do Europy rasa została przywieziona przez konkwistadorów hiszpańskich i portugalskich. W przeszłości fila brasileiro służył jako pies stróżujący na plantacjach, zaganiający bydło i łapiący zbiegłych niewolników. Budowa psa mocna, choć często zróżnicowana. File mogą być typu dogowatego (wysokie, szczupłe) lub mastifowatego (bardziej przysadziste, tęższe). U tej rasy występuje silnie rozbudowany fałd skórny w okolicach podgardla. Fila odznacza się silnym, dominującym charakterem, dlatego poleca się go osobom, które mają już doświadczenie w prowadzeniu psów. File nie tolerują obcych na swoim terenie, są w stanie bronić swoich właścicieli i rzeczy do nich należących za cenę własnego życia. W przypadku zagrożenia, fila nie cofnie się, jeśli poweźmie decyzję o obronie. Temperament psa tej rasy zmienia się drastycznie poza jego terenem – staje się bardziej spokojny i bierny. Wobec najbliższych jest czuły, potrafi opiekować się dziećmi i wykazywać cierpliwość wobec nich. GULL DONG © Źródło: Gull Dong (Bully Gull Terr, buldog pakistański) pochodzi z Pakistanu. Został wyhodowany jako krzyżówka dwu ras: Gull Terr i Bully Kutta. Po pierwszym odziedziczył szybkość i zwinność, po drugim wielkość i siłę. Jest bardzo popularny w swoim kraju, poza nim prawie nieznany. Buldog pakistański jest bardzo dużym i silnym psem. Wzrost psów waha się od 88 do 106 cm, a waga od 40 do 63 kg. Jest mocno umięśniony, ma głęboką klatkę piersiową i masywną czaszkę. Jego sierść jest krótka i gładka o zróżnicowanym umaszczeniu - może być białe, czarne, szare lub pręgowane. Uchodzi za rasę szczególnie agresywną i trudną do opanowania, ale zarazem jest psem bardzo wiernym i kochającym. Ma skłonności do dominacji i dlatego wymaga doświadczonego właściciela, rozumiejącego jego zachowanie. W nieodpowiednich rękach będzie trudny do kontrolowania i groźny. Wobec swojej rodziny jest bardzo lojalny i będzie jej bronił, gdy tylko zajdzie taka potrzeba. Wobec obcych osób jest nieufny i podejrzliwy, wobec innych psów agresywny. Jest bardzo czujny i zaskakująco zwinny. Jest też inteligentny i pojętny. Słynie ze swoich umiejętności w polowaniach na niedźwiedzie - już jeden dorosły pies stanowi poważne wyzwanie dla tego drapieżnika. Gull Dong jest dobrym psem pracującym, poważnie traktującym swoje zadania. Jest psem terytorialnym, doskonałym, niezwykle lojalnym, stróżem i obrońcą. Jest używany do polowań, niestety, jest też wykorzystywany w walkach psów. Nie nadaje się do życia w mieście, dobrze czuje się w gospodarstwie lub w lesie, gdzie ma zapewnione zajęcie, ruch i przestrzeń. Szkolenie i socjalizacja tego buldoga powinny rozpocząć się jak najwcześniej. Zdecydowanie należy zwalczać tendencje agresywne. Dzięki dobremu szkoleniu i odpowiednim ćwiczeniom wyrośnie na spokojnego, posłusznego psa. HOVAWART © Źródło: By Maredinverno (Own work) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Rasa wyhodowana w średniowiecznych Niemczech jako pies obronny, zrekonstruowana w XX wieku. Współcześnie jest psem wielostronnie wykorzystywanym, także w służbie policyjnej i ratunkowej. Hovawart jest średnio dużym, mocnym psem. Psy osiągają wzrost 63 - 70 cm (suki 58–65) i wagę ok. 45 kg (suki ok. 38). Występuje w trzech odmianach kolorystycznych : czarnej podpalanej, czarnej i blond (złota, płowa). Hovawarty w usposobieniu są wesołe, skore do wspólnych zabaw z członkami rodziny. Mają dość silne poczucie dominacji, stąd wymagają kontaktu z ludźmi o stabilnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu. Sprawiają jednak trudności w układaniu. Odzwyczaić od czegoś psa tej rasy jest niełatwe. Hovawarty są bowiem dosyć sprytne i znajdują zwykle wyjście z sytuacji, które są im pokazywane w czasie treningu. Uczenie hovawarta reguły przynoszenia patyka i oddawania go bywa w przypadku pewnych osobników trudne, gdyż pies może uznać coś rzuconego mu za jego własność. Zwierzęta te są wierne i oddane opiekunowi. JUŻAK © Źródło: By user:Przykuta (user: Przykuta) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Owczarek południoworosyjski jużak należy do psów pasterskich i zaganiających. Na temat pochodzenia rasy istnieją różne teorie, niemniej jego ojczyzną jest z pewnością Półwysep Krymski. Pierwsza hodowla jużaków powstała prawdopodobnie w 1828 roku, na wystawach zaczęły się pojawiać od roku 1900. W czasie rewolucji rasa została niemal całkowicie wyniszczona (m. in. - wg. znanych zapisków - w Askanii wystrzelano wszystkie dorosłe psy). Podjęto próby odtworzenia rasy, ale II wojna światowa znowu spowodowała niemal doszczętne wybicie jużaków. Wiele lat trwało odbudowywanie rasy, które ostatecznie zakończyło się powodzeniem i dziś owczarek południoworosyjski jest popularny w Rosji i znany poza jej granicami. Jużak od niepamiętnych czasów zajmował się pilnowaniem stad na Morzem Czarnym, ale też był hodowany przez wojsko wykorzystujące go do ochrony położonych na odludziu obiektów. Jest to pies wyjatkowej urody, duży, solidnie zbudowany, mający mocne kości i dobrze rozwinięte mięśnie. Wyróżnia go sierść, która dorasta nawet do 15 cm długości, jest gruba i gęsta o twardym włosie. Umaszczenie zwykle białe, ale może być też słomkowe lub szare. Misiowaty wygląd jużaka jest mylący. Ten pies zupełnie nie nadaje się na przytulankę, psa do towarzystwa, czy opiekuna dzieci, dla których może być bardzo niebezpieczny. Jest urodzonym niezależnym stróżem gotowym bez ostrzeżenia zaatakować każdego, kto naruszy jego teren. Cechują go: wielka siła fizyczna, odwaga, nieustanna czujność, gotowość do obrony, samodzielność i nieprzekupność. Z drugiej strony jest niezwykle oddany swojemu opiekunowi i ma opinię psa o wielkim sercu. Wymaga wyjątkowego opiekuna - doświadczonego, stanowczego i konsekwentnego. Ogromnym błędem jest użycie wobec jużaka przemocy - jest bardzo pamiętliwy i w konsekwencji następnym razem może odpowiedzieć agresją. Oprócz starannego wychowania jużak wymaga przestrzeni, najlepiej dużego ogrodzonego terenu, solidnych spacerów i systematycznej pielęgnacji długiej sierści. KANGAL © Źródło: uploaded by Abuk SABUK, licencja: [CC-BY-SA Deed] Należy do tureckich psów pasterskich. Kangal to pies duży i silny, wysoki, mocno zbudowany, o szerokiej, masywnej głowie i gęstej sierści z podszerstkiem. Pomimo swojej wielkości, a także dużej masy, potrafi być niesamowicie szybki i zwrotny. Jest odważny, opanowany, zrównoważony, nie jest agresywny. Z natury niezależny, niezwykle inteligentny i dający się układać. Dumny i pewny siebie, bardzo przywiązany do właściciela i rodziny, ale nieufny wobec obcych. Stróżowanie ma we krwi. Będzie doskonale strzegł swojej rodziny, innych domowych zwierząt i dobytku. Wymaga jednak przestrzeni - nie nadaje sie do mieszkania w bloku. Nie jest wymagający, doskonale znosi każde warunki atmosferyczne. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI), nie uznaje rasy kangal, uznając kangala za odmianę rasy anatolian. KARAKACHAN © Źródło: By (Own work) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Karakachan (owczarek bułgarski) jest górskim psem pasterskim pochodzącym z Bułgarii. Rasa mało znana - poza Bułgarią, na terenach Kaukazu i Rosji. Standard rasy został opisany w 1991 r., a w roku 2005 Komisja dla Ras Zwierząt w Ministerstwie Środowiska Bułgarii oficjalnie zatwierdziła rasę. To jedna z najstarszych europejskich ras. Typowy molos stworzony do pilnowania stad i dobytku, nie zawaha się przed walką z wilkiem czy niedźwiedziem, będzie bronił swojego opiekuna i jego rodzinę przed każdym niebezpieczeństwem. Jego odwaga i duma w połączeniu z niezwykłą lojalnością czynią z tego psa nieocenionego przyjaciela i pomocnika. Jest duży i silnie zbudowany. Psy osiagają wzrost 63 - 75 cm i wagę 40 - 55 kg, suki są mniejsze. Występuje w dwóch odmianach - długowłosej i krótkowłosej. Umaszczenie dwu- lub trójkolorowe w łaty. Pożądane czarne łaty na białym lub duże białe łaty na ciemnym tle. Szczeka mocnym głębokim głosem. Karakachan jest dumny, dominujący, nieufny wobec obcych. Jest to pies odważny i inteligentny o zrównoważonym, ale trudnym i niezależnym charakterze. Gdy w 2010 roku przebywał z wizytą w Bułgarii prezydent Rosji Władimir Putin, bułgarski premier Boiko Borysow podarował mu psa rasy Karakachan, który otrzymał imię Buffy. KARS TURKISH SHEPHERD © Źródło: Kars Turkish Shepherd (Kars Shepherd, Kars Kopegi, owczarek karski) to jedna z ras tureckich. Jest hodowany w północnej Anatolii, głównie w prowincji Kars. Ma długą, liczącą conajmniej 600 lat historię. Jest ogromnym psem, z wyglądu bardzo przypomina owczarka kaukaskiego. Ma dość długą szatę, co pozwala mu dobrze znosić nawet ciężkie zimy, ale spotykane są też psy o krótszej sierści. Długie włosy na szyi i karku tworzą bujną grzywę. Występuje w różnym umaszczeniu: od czarnego, poprzez brązowy, szary, czarno-brązowy do łaciatego, białego z szarymi łatami i białego. Owczarek karski uznawany jest za psa agresywnego. Jest bardzo silny i odważny. Mówi się, że grupa tych owczarków potrafi zabić nawet dużego niedźwiedzia. Jest psem terytorialnym, wytrzymałym i czujnym, co czyni go doskonałym stróżem. Ma tendencję do przywiązywania się do jednej osoby, której jest bardzo oddany. Wobec innych w jej otoczeniu może być nieprzyjazny, a w stosunku do obcych zachowuje się ostrożnie lub wręcz wrogo. Nie powinien być pozostawiany sam z małymi dziećmi. Kars Shepherd zdecydowanie nie jest psem dla każdego. Potrzebuje opiekuna z silnym charakterem i osobowością lidera, zdolnego narzucić swoje przywództwo. Dla doświadczonego właściciela, odpowiednio uspołeczniony i wychowany, będzie wspaniałym towarzyszem. Najlepiej nadaje się do środowiska wiejskiego. Ze względu na swoje cechy jest doskonałym psem do pilnowania zarówno stad, jak i gospodarstwa. Jest wysoko ceniony we wschodniej Turcji, gdzie wykorzystywany jest przez pasterzy do pilnowania stad. Zdarza się, że uczestniczy w walkach psów. KING SHEPHERD © Źródło: By Lsdhart (Own work) [Public domain], via Wikimedia Commons King Shepherd bardzo podobny do owczarka niemieckiego jest jednak znacznie od niego większy. Pies waży od 41 do 68 kg i osiąga wzrost 74 - 81 cm. Suki są mniejsze. Jest to jeszcze jedna ze znanych amerykańskich ras wyhodowanych w drodze krzyżowania, tym razem owczarka niemieckiego, alaskan malamuta i wielkiego psa pirenejskiego. Oficjalny klub rasy powstał w 1995 roku. Sylwetka tego psa jest wydłużona, zarazem mocna i muskularna. Głowa pozostaje w dobrej proporcji do ciała, uszy stojące średniej wielkości, oczy brązowe. Klatka piersiowa głęboka i szeroka, łapy mocne, ogon gęsto owłosiony opuszczony, podnoszony w ruchu. Umaszczenie może być różne, podobnie jak u owczarków niemieckich, podobnie też wystepują dwie odmiany - krótkowłosa i długowłosa. King Shepherd jest pewny siebie, zrównoważony, niezwykle inteligentny i pojętny - łatwo ulega szkoleniu. Wobec swojego opiekuna jest wierny i chętnie wykonuje jego polecenia. Jest pełen siły i wigoru. Posłuszny, przyjazny wobec obcych, dzieci i innych zwierząt. Jest miłym psem i świetnym kompanem. King Shepherd jest psem pracującym, nadającym się do różnych zadań. Jest dobrym pasterzem, psem stróżującym i obronnym. Jest doskonałym opiekunem i wspaniałym towarzyszem KOMONDOR © Źródło: licencja: [CC-BY-SA Deed] Pies pasterski pochodzący z Węgier. Nazwa Komondor jest nazwą stosowaną w literaturze od 1544 roku, gdzie o psie tym wspomina się jako stróżu stad bydła. W roku 1910 rozpoczęła się udokumentowana, selektywna hodowla tej rasy na Węgrzech. Piętnaście lat później FCI uznało rasę, nadając jej wzorzec o numerze 53. Najbardziej charakterystyczną cechą tej rasy jest szata. Sierść poskręcana jest w sfilcowane sznurki przypominające dredy. Tego typu szata była dla przodków komondora doskonałą izolacją zarówno przed skwarem, jak i przed niskimi temperaturami. Komondor posiada dość trudny charakter ( skłonności do dominacji i niski stopień posłuszeństwa przy braku odpowiedniego szkolenia), w związku z czym może być prowadzony tylko przez osoby z doświadczeniem. Jako pies pierwotnie strzegący stad, jest nieufny i ostry w stosunku do obcych, lecz nie bezpodstawnie agresywny. Psów tej rasy nie czesze się wcale, jedynie rozdziela "dredy" do samej skóry. Okres tworzenia się dredów to ósmy - dziewiąty miesiąc życia psa; wówczas należy pomóc w formowaniu się poszczególnych sznurów sierści (zwykle robi się to na grzbiecie i zadzie psa, na pozostałych partiach ciała dredy powstają same). Psy kąpie się niezmiernie rzadko, bo wysuszenie psa jest bardzo kłopotliwe, a sierści nie można zostawić do samoistnego wyschnięcia. Trwałoby to kilka dni i groziło powstaniem odparzeń. Właściwie kąpie się jedynie partiami (okolice pyska, łapy, tył). Rasa należy do bardzo starych, a więc i odpornych na wszelkie warunki; specyficzny rodzaj sierści stwarza ochronę zarówno zimą przed mrozem, jak i upałami latem. Dzięki niewielkiej popularności rasa nie została "zepsuta" przez pseudohodowlane działania człowieka, więc w zasadzie nie ma problemów zdrowotnych (poza typowymi dla ras olbrzymich - może pojawić się dysplazja stawów biodrowych). KUMAON MASTIFF © Źródło: Kumaon Mastiff (Cypro Kukur) to bardzo rzadka rasa nawet w swojej ojczyźnie, czyli na wzgórzach Kumaon w Indiach. Szacuje się, że żyje ich tam ok. 150 - 200 sztuk. Możliwe, że większa liczba jest utrzymywana w Europie, zwłaszcza we Włoszech i Finlandii, dokąd zostały sprowadzone pod koniec XIX-go wieku. Pochodzenie rasy nie jest jasne - istnieje teoria, że pochodzi z Cypru (stąd jej druga nazwa), ale nie ma dowodów, które by to potwierdzały. Wg. przekazów ludowych Kumaon Mastiff przybył do Indii wraz z wojskiem Aleksandra Wielkiego ok. 300 lat Pomimo groźby wymarcia, rasa nie uzyskała oficjalnego uznania. Jest to duży pies (średnio 71 cm wzrostu) raczej smukły, dobrze umięśniony, o mocnym kośćcu. Ma potężną głowę i silny kark. Jego szata jest krótka i miękka. Umaszczenie pręgowane w odcieniach przechodzących od ciemnych do jasnych, możliwe białe znaczenia. Kumaon Mastiff uchodzi za psa wyjątkowo ostrego i agresywnego. Jest wojowniczy, niezależny i terytorialny. Agresywny wobec innych psów. Będzie bardzo dobrym stróżem, który nie wpuści na pilnowany teren żadnych intruzów. Może to być odpowiedni pies dla właściciela, który chce mieć zwierzę unikalnej rasy o pierwotnych, prymitywnych cechach. Jednak trzeba pamiętać, że Kumaon Mastiff wymaga bardzo doświadczonego tresera, bo tylko taki potrafi zapanować nad jego zawziętością. Szkolenie i socjalizację zacząć trzeba w najwcześniejszym okresie ucząc go życia w środowisku domowym, właściwych relacji w stosunkach z ludźmi i innymi zwierzętami. Prawidłowo uspołeczniony, oswojony i dobrze wyszkolony podobno jest psem łagodnym i delikatnym, wiernym towarzyszem i obrońcą swojego pana. Nigdy nie wolno jednak zapominać, że ten pies ma w sobie dzikość i instynktowne skłonności do agresji. KUVASZ © Źródło: By Erdelyi kopo (self made (Erdelyi kopo)) [Public domain], via Wikimedia Commons Rasa ta jest bardzo stara i prawdopodobnie przybyła na tereny Węgier w XIII wieku wraz z Kumanami. Istnieją jednak przypuszczenia, iż dzisiejszy kuvasz jest potomkiem psów cywilizacji Sumerów. Hodowla tej rasy rozpoczęła się z wiekiem XX, przeżyła załamanie świetności w trakcie drugiej wojny światowej po to, aby odzyskać ciągłość rasy dopiero po niej. Jest to duży, mocny pies pasterski o silnych mięśniach. Typowy kuvasz powinien mieć ciemnobrązowe oczy, trójkątne uszy, umięśnioną szyję i głęboką klatkę piersiową. Kuvasz porusza się eleganckim, zwartym krokiem. Jego ogon jest dość nisko osadzony, a końcówka zakręcona ku górze. Sierść kuvasza może być prosta lub falista, choć często zdarza się połączenie tych dwóch typów na jednym osobniku. Włos jest gęsty i niezbyt odstający. Najbardziej poprawną maścią jest czysta biel, ale dopuszczalna jest barwa kości słoniowej. W przeszłości psy te były wykorzystywane do pilnowania stad bydła, a może nawet i koni przed drapieżnikami. Były także używane do polowań na dziki, gdzie kierowały się swym doskonałym węchem. Dzisiaj kuvasze to dobre psy rodzinne i stróżujące. Kuvasze, jak wszystkie psy pasterskie, są odważne i inteligentne. Dobrze wychowane są lojalne i wierne, ale źle prowadzone mają skłonności do dominowania swych właścicieli. Kuvasz z dystansem i nieufnością podchodzi do obcych. LANDSEER © Źródło: licencja: [CC-BY-SA Deed] Geneza tej rasy sięga XVIII wieku, kiedy to rybacy baskijscy i portugalscy przywozili swoje psy na Nową Fundlandię. Z mieszania się tych psów z miejscowymi rasami powstała nieistniejąca współcześnie rasa o nazwie "St. John's dog", prawdopodobnie bezpośredni przodek nowofundlanda i landseera. Do Europy landseery zostały przywiezione przez rybaków z Francji i Anglii. Rasa została spopularyzowana przez Anglików, którzy ustanowili wzorzec rasy i u których rasa cieszyła się dużym uznaniem za wierność i ciętość. Popularności dodał jej Sir Edwin Landseer, który malował portrety landseerów. Zalety landseerów – zwłaszcza ich skłonność do obrony słabszych, głównie dzieci – były opisywane przez wielu poetów, przez lorda Byrona. Landseer sprawia wrażenie dużego, silnego, harmonijnie zbudowanego psa. Jest wyższy i lżejszy niż nowofundland. Umaszczenie to wyraźna biel o rozrzuconych czarnych łatach na tułowiu i zadzie; szyja, przedpiersie, brzuch, nogi i ogon powinny być białe; głowa czarna; wysoce pożądane w hodowli są białe symetryczne znaczenia na kufie z zachodzącą na czoło niezbyt szeroką strzałką. Landseery są wodołazami, wybitnymi pływakami – cechuje je pasja do wody. Początkowo pomagały rybakom, pełniły też rolę psa-towarzysza. Współcześnie są wykorzystywane głównie w ratownictwie wodnym (uratowały wielu ludzi od utonięcia), także jako pies stróżujący i towarzyszący. LEONBERGER © Źródło: By Kurre92 (Own work) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Nazwa rasy związana jest z niemieckim miastem Leonberg (Lwia Góra). Istnieją dwie teorie wyjaśniające powstanie tej rasy. Pierwsza głosi, iż leonbergery mogą być bezpośrednimi potomkami dogów tybetańskich, które występowały na terenie Alp już w średniowieczu, co miałyby potwierdzać dokumenty, które mówią, że niemiecka rodzina Metternichów w pierwszej połowie XVII wieku posiadała psy podobne do leonbergerów. W Niemczech jednak prym wiedzie druga teoria mówiąca, że radny Heinrich Essig, chcąc rozsławić Lwią Górę na świecie, planował wyhodować psa podobnego wyglądem do lwa, którego wizerunek widnieje w herbie na ratuszu Leonbergu. W latach 30. XIX wieku Essig skrzyżował czarno-białą nowofundlandkę z długowłosym bernardynem. Wiele lat prowadzić miał hodowlę w oparciu o te dwie rasy, następnie dodał krwi pirenejskiego psa górskiego i być może kuvasza. W rezultacie otrzymał protoplastów dzisiejszych leonbergerów. Większość populacji zginęła jednak podczas długotrwałych wojen, zwłaszcza w czasie II wojny światowej. W 2. połowie XX wieku rasę odbudowano w Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz w Ameryce Północnej. Jest to bardzo duży pies o mocarnym grzbiecie, z głęboką, owalną klatką piersiową oraz mocnymi, muskularnymi kończynami. Włosie na szyi i klatce piersiowej, szczególnie u psów, tworzy charakterystyczną grzywę. Umaszczenie lwie żółte, rude, rudobrązowe, dopuszczalne także piaskowe odcienie (płowożółty, kremowy) i wszelkie kombinacje pomiędzy wymienionymi kolorami. Zawsze wymagana czarna maska. Pierwotnie pies do obrony, pilnowania dobytku, pies pasterski i do towarzystwa. Dziś jest jednak ceniony głównie jako przyjaciel rodziny i dobry stróż. Znakomicie sprawdza się w pracy węchowej, z powodzeniem pełni funkcję psa ratowniczego i lawinowego. Charakteryzuje się odwagą, inteligencją, towarzyskością, spokojem, jednak bywa leniwy lub ociężały. Dla najbliższych członków rodziny wybitny towarzysz zabaw na świeżym powietrzu. Źle znosi samotność. Jest psem o wysokim stopniu posłuszeństwa, bez skłonności do agresji. Ze względu na wielkość psa ważna jest socjalizacja szczeniąt ze zwierzętami i ludźmi, oraz przynajmniej podstawowe szkolenie. MASTIF ANGIELSKI © Źródło: autor: Jeffrey Beall, licencja: [CC-BY-SA Deed] Jest jednym z największych psów świata. Dawni przodkowie dzisiejszego mastifa angielskiego pochodzą z Azji Środkowej. Podobizny tych zwierząt występują na rzeźbach babilońskich. Pierwotne mastify ze względu na swoją siłę i masę ciała były przystosowywane do walk. W Anglii pojawiły się ponad 2000 lat temu. Podczas okupacji Brytanii przez Rzymian stały się popularnymi psami bojowymi. Były przywożone do Rzymu głównie jako atrakcja dla ludzi podczas walk w koloseach, gdzie walczyły z lwami, tygrysami i bykami. W średniowiecznej Anglii mastify wykorzystywane były jako psy wojenne, a także w walkach psów i do szczucia na przywiązanego niedźwiedzia, a w XVII-wiecznej – jako psy pilnujące terenów łowieckich bogatej szlachty przed kłusownikami. Później ich popularność zmalała. Na początku XX wieku mastify występowały nielicznie. Kilku hodowców postanowiło jednak reaktywować rasę. Tuż przed wybuchem II wojny światowej liczba reprezentantów tej rasy zwiększyła się, ale po wojnie nastąpił ponowny regres w ich hodowli. W tym czasie podjęto próby mieszania ocalonych mastifów angielskich z osobnikami z USA. Budowa mastifa jest mocna i masywna, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami. Mastif angielski jest jedną z największych ras psów na świecie - "Aicama Zorba of La Susa" z Londynu jest uważany za największego psa świata - w 1989 r. osiągnął 155 kg masy ciała. Zazwyczaj łagodny, lojalny, tolerancyjny dla dzieci. Pomimo swej potężnej budowy jest cierpliwym i oddanym psem rodzinnym, jednak w stosunku do nieznajomych może okazać cechy psa obronnego – może wykazywać zachowanie agresywne. Jest skłonny do podporządkowania się, lecz z racji swojej siły potrzebuje właściciela, który będzie potrafił nad nią zapanować w razie potrzeby. W obronie właścicieli bywa groźny, a zdenerwowanego mastifa trudno poskromić. MASTIF HISZPAŃSKI © Źródło: licencja: [CC-BY-SA Deed] Uznawany jest za jednego z największych i najbardziej śliniących się psów na świecie. Jego pochodzenie nie jest znane. Prawdopodobnie rasa wywodzi się od psów przywiezionych do Hiszpanii przez Fenicjan i Greków ok. 2000 lat temu. Ze względu na swoje predyspozycje fizyczne i psychiczne mastif hiszpański jest użytkowany do zadań takich jak w przeszłości, czyli do ochrony ziemi i stad. Jeżeli zostanie odpowiednio wcześniej przygotowany, sprawdza się jako pies myśliwski na grubą zwierzynę. Współcześnie docenia się go także jako psa w służbie wojskowej. Pod względem utrzymania i wyżywienia jest wymagający. Potrzebuje dużego wybiegu i sporej, dziennej dawki odpowiedniej strawy. Posokowiec Bawarski. Ten umięśniony, średniej wielkości pies jest nieznacznie dłuższy od wysokości w kłębie. Dorosły osobnik osiąga wagę 20-25 kg oraz wysokość rzędu 47-52 cm u psów i 44-48 cm u suk. Ma krótką sierść w kolorze czekoladowym, rudym z czarną kufą i uszami, czerwieni jelenia z czarną kufą i uszami lub bez. Boerboel jest psiakiem, który pracuje na farmach południowoafrykańskich osadników. Jego poważna mina wiele mówi o jego charakterze. To świetny pies stróżujący i fantastyczny pies obronny. Równie imponujące są jego umiejętności łowieckie. Jest to wytrzymały, silny i stanowczy psiak. Co warto wiedzieć o tej rasie? Mimo swojej siły i stanowczości, jest to bardzo zrównoważony psychicznie pies o stabilnym charakterze. Boerboel silnie przywiązuje się do swojego opiekuna i potrzebuje widzieć w nim autorytet. Jest w stosunku do swojego właściciela bardzo opiekuńczy i nie zabawa się stanąć w jego obronie, niezależnie od tego, jakie koszty może w związku z tym ponieść. Kupując psa tej rasy trzeba być pewnym, że kupuje się go z dobrej, sprawdzonej hodowli o długiej historii prowadzenia tej rasy. Boerboel nie jest psem agresywnym pod warunkiem, że jest dobrze zsocjalizowany i zadbany przez hodowców. Dlatego tak ważny jest wybór odpowiedniego hodowcy. Jednak kiedy psiak pochodzi ze sprawdzonej hodowli, nie ma się tak naprawdę o co martwić. Oczywiście należy wybrać się z psem na szkolenie, jednak poza tym jest to bardzo spokojny i czuły psiak, szczególnie delikatny w stosunku do dzieci. Uwielbia spędzać czas na zabawie i przytulaniu – często zajmuje miejsce na kanapie żeby uszczknąć nieco uwagi opiekuna i nakłonić go do głaskania. Relacja w tym psem powinna być oparta na partnerstwie, wzajemnym szacunku i dobrej komunikacji, której nauczycie się na szkoleniu. Boerboel nie nada się do mieszkania, potrzebuje zieleni i ogrodu do wybiegania się, i wylegiwania. Nie powinien jednak mieszkać na dworze – potrzebuje stałego kontaktu z rodziną, w innym wypadku będzie bardzo nieszczęśliwy i może nawet stać się agresywny. Jeśli chodzi o inne zwierzęta w domu, nie ma z nimi problemu i raczej w każdym przypadku się z nimi zaprzyjaźnia. Tarcia mogą się pojawić, jeśli w domu znajdą się dwa samce tej samej rasy, szczególnie, jeśli będą niekastrowane. Boerlboel jest świetnym, niehałaśliwym stróżem, choć kiedy już wyda z siebie dźwięk, jest on głośny i przenikliwy, niektórzy porównują go nawet do ryku lwa. Kiedy wyczuje intruza, niezwłocznie rzuci się do ataku i obrony posesji, i właściciela. Jednak dobrze wyszkolony psiak po usłyszeniu odpowiedniej komendy niezwłocznie zaprzestanie ataku i powita gości. Nie jest to pies dla każdego, a z pewnością nie dla początkujących opiekunów. Jego opiekun powinien być czuły i poświęcać psu dużo czasu, ale jednocześnie konsekwentny i stanowczy, żeby zbudować sobie autorytet i nie pozwolić psiakowi wejść sobie na głowę. Nie nada się również dla osób które nie przepadają za aktywnością fizyczną – potrzebuje on dużej ilości ruchu i zabawy. Boerboel – zdrowie i żywienie Jest to zdrowa i odporna rasa, ale ma predyspozycje do niektórych chorób, między innymi do dysplazji bioder i łokci. Charakterystyczne dla boerboela jest też wypadanie pochwy. Karma powinna być bardzo wysokiej jakości, żeby zapewnić psiakowi wszystkie składniki odżywcze. Boerboel – historia Psiak ten pochodzi z RPA, a jego historia sięga starożytnych molosów używanych w Asyrii do większych polowań. Psiaki te były również gladiatorami na rzymskich arenach, a także towarzyszyły w wojnach. Legiony rzymskie doprowadziły je między innymi do Wielkiej Brytanii, a później psiaki te zawędrowały do Afryki. Boerboel – hodowla Tak jak wspomniałam, hodowla powinna być sprawdzona i doświadczona w prowadzeniu tej rasy. Psiaki te żyje od 10 – 13 lat, a ich miesięczny koszt utrzymania wynosi od 150 – 300 zł. Wielkość psa wynosi około 66 cm, z kolei waha waha się od 60 – 65 kg w przypadku psów i około 55 kg w przypadku suczek. Boerboel cena Boerboel szczeniaki: cena waha się od 4200 do 5000 zł. Boerboels – pielęgnacja Pielęgnacja tej rasy jest bardzo mało wymagająca, wystarczy tak naprawdę szczotkować psiaka raz na tydzień, czy dwa. Warto robić to nieco częściej w okresie linienia. Poza tym trzeba zadbać o standardowe czynności pielęgnacyjne, takie jak czyszczenie zębów, oczu, uszu i przycinanie pazurów. Zapisz się na newsletter!

Znaleźliśmy 1 odpowiedź dla definicji "Pies myśliwski z grupy wyżłów, duży, biały w ciemne plamy". Sprawdź, czy pasuje ona do Twojej krzyżówki. K R Z Y Z O W K A A

Jużak to bardzo silny, żywiołowy, ale zrównoważony pies, który ma doskonale wykształcony instynkt obronny. Nie jest popularny, ponieważ mówi się, że rasa jest agresywna – nie ma to wiele wspólnego z prawdą. Trzeba pamiętać o tym, że zachowanie psa w dużej mierze zależy od tego, jak został on wychowany i czy właściciele poświęcają mu wystarczająco dużo czasu. Sprawdź, jaki charakter ma tej rosyjski pies pasterski. Podstawowe informacje Wyglądwzrost – od 65 cm, waga – od 40 kgUmaszczeniezwykle białe, dopuszczalne są lekko szare i żółte odcienieCharaktersilny psychicznie, pewny siebie i bardzo odważnyDługość życia15 lat Jakie cechy wyglądu są charakterystyczne dla owczarka południoworosyjskiego nazywanego też jużakiem? Przede wszystkim jest to duży pies o masywnej budowie ciała. Ma bardzo dobrze rozwinięte mięśnie. Jego wysokość w kłębie to minimum 65 cm, a waga wynosi przynajmniej 40 kg. Sierść ma nawet do 15 cm długości, dodatkowo jest bardzo gęsta i dosyć twarda. Dzięki niej pies taki jak jużak odnajdzie się w każdych warunkach. Ma zwykle białe umaszczenie, choć dopuszczalne są lekko szare i żółte odcienie. Według wielu źródeł przodkami tej rasy są mastif tybetański lub owczarek kataloński. Hodowcy mieli na celu stworzenie masywnego psa, który miał strzec owiec przed czyhającym niebezpieczeństwem i drapieżnikami. Rosyjski pies pasterski – charakter Rosyjski pies pasterski jest silny psychicznie, pewny siebie i bardzo odważny. Nie jest to pies agresywny, jeśli ma się do niego odpowiednie podejście i nie używa się przymusu. W innym przypadku może od razu rzucić się do ataku, oczywiście nie po to, aby specjalnie zrobić komuś krzywdę, tylko po to, aby się bronić. Zdecydowanie można powiedzieć, że ma swój charakter i nie da się go łatwo podporządkować. Już od pierwszych dni w domu trzeba rozpocząć szkolenie i socjalizację pupila. Musisz jednak wiedzieć, że psa takiego jak jużak można poskromić jedynie wtedy, gdy będzie on do ciebie przywiązany i będzie w stanie ci zaufać. To właśnie zaufanie jest kluczem do posłuszeństwa. Możesz mieć pewność, że rosyjski pies pasterski nie będzie agresywny i nie będzie się buntował, jeśli między nim a właścicielem utworzy się więź. Jak ją stworzyć? Przede wszystkim musisz poświęcić pupilowi czas, bawić się z nim i go szkolić. To właśnie pokazywanie mu świata i zapoznanie go z innymi ludźmi i zwierzętami pozwoli zbudować między wami zaufanie. Owczarek południoworosyjski jużak to bardzo inteligentny pies, który potrafi świetnie współpracować z opiekunem. Ty musisz być jedynie konsekwentny w swoich działaniach, a z pewnością bardzo szybko zauważysz efekty szkolenia. Jużak wbrew pozorom jest psem bardzo przyjaznym w stosunku do swoich domowników. Dobrze żyje także z dziećmi. Jużak – pies i jego zdrowie Czy rosyjski pies pasterski często choruje? Czy jest obciążony jakimiś chorobami genetycznymi? Jakie schorzenia występują u niego najczęściej? Jużak to bardzo wytrzymały, silny i zdrowy pies. Oczywiście, jak każdy zwierzak, może borykać się z pewnymi chorobami, jednak jest to rzadkością. Pamiętaj, że wybierając legalne i stale kontrolowane hodowle możesz mieć pewność, że otrzymasz zdrowego psa. To też większe prawdopodobieństwo braku problemów zdrowotnych w przyszłości. Dobry hodowca dba o to, aby jego zwierzaki były zdrowe i nie dopuszcza do powielania wadliwych genów. Owczarek południoworosyjski – pielęgnacja Z racji tego, że owczarek południoworosyjski ma dosyć długą sierść, zdecydowanie wymaga regularnego szczotkowania. W innym przypadku może powstać wiele kołtunów, a to bez wątpienia spory problem zarówno dla pupila, jak i właściciela. Pies tej rasy wymaga oczywiście także innych podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak czyszczenie uszu, oczu, zębów, czy obcinanie pazurów. Jednak można powiedzieć, że pielęgnacja jużaka nie jest skomplikowana i nie zabiera dużo czasu, w przeciwieństwie do szkolenia tego czworonoga. Owczarek południoworosyjski – hodowla Jużak to pies, który nie ma problemu z samotnością. Gdy zostaje sam, jest gotów pilnować danego miejsca przed wszelkimi intruzami. Z tego powodu podstawą jest odpowiednie szkolenie psa, które wymaga od właściciela dużo cierpliwości, opanowania i wytrwałości. Nie da się ukryć, że psy tej rasy nie nadają się do życia w mieszkaniu. Muszą mieć dużą przestrzeń i możliwość ruchu. Owczarek południoworosyjski jużak nie jest bardzo popularny w Polsce, jednak czasami można go gdzieś spotkać. Jeśli chcesz, aby to właśnie on dołączył do twojej rodziny, koniecznie wybierz sprawdzoną i legalną hodowlę, aby mieć pewność, w jakich warunkach przyszedł na świat twój pies. Legalne hodowle przestrzegają wszystkich zaleceń, a ty możesz być pewny, że pies będzie zdrowy i bez wad genetycznych. Jużak – cena szczeniaka Zastanawiasz się pewnie jaka jest cena jużaka. Oczywiście wszystko zależy od danej hodowli, płci i wieku szczeniaka, a także pochodzenia rodziców. Cena waha się od 3000 do 5000 zł. Oczywiście, to tylko poglądowy przedział cenowy. Z pewnością znajdziesz hodowle, które żądają znacznie więcej za szczeniaka, a także takie, w których cena jest niższa. Pamiętaj jednak, aby nie oszczędzać na zakupie psa. Owczarek południoworosyjski – historia rasy Owczarek południoworosyjski nie jest w Europie bardzo popularną rasą. Nie można jednoznacznie wskazać, od jakich ras pochodzi. Wiadomo jednak że jego ojczyzną jest Półwysep Krymski. Jużak początkowo był wykorzystywany jedynie do ochrony owiec. Celem hodowców było przede wszystkim uzyskanie silnych i odpornych psów. Ich umaszczenie miało być jasne, dzięki czemu łatwo było je zauważyć w nocy. Rosyjski pies pasterski – dla kogo? Owczarek południoworosyjski to pies nie dla każdego. Nie wystarczy tylko go kochać. To wymagający zwierzak, który musi mieć właściciela pewnego siebie, stanowczego i bardzo odpowiedzialnego, który znajdzie czas na szkolenie psa. W procesie szkolenia ważne są takie cechy jak cierpliwość i opanowanie. To trudny do wychowania pies, trzeba mieć do niego odpowiednie podejście. Owczarek południoworosyjski jużak może przebywać w rodzinie, w której są dzieci. Jeśli jest dobrze wychowany i szkolony, nie będzie agresywny w stosunku do domowników. Psy tej rasy nie nadają się do tego, aby mieszkać w mieszkaniu w bloku – muszą mieć przestrzeń do stróżowania. Owczarek południoworosyjski – ciekawostki o rasie Zdarzają się przypadki, gdy szczeniaczki rodzą się szare i dopiero przy pierwszym linieniu stają się białe. Może być to małym zaskoczeniem, jednak jest normalne. Warto przypomnieć, że docelowo dorosły owczarek południoworosyjski może być tylko pies pasterski z pewnością może być świetnym przyjacielem człowieka, jeśli zostanie odpowiednio wyszkolony. To bardzo dobry pies stróżujący, którego wychowanie wymaga jednak sporo uwagi i czasu. W rezultacie będzie idealnym towarzyszem dla całej rodziny. Najlepszy pies do bloku – kilka przykładów popularnych ras. Teoretycznie najlepszy pies do bloku to pies małej rasy, który z natury jest łagodny oraz nie posiada sierści wymagającej skomplikowanej pielęgnacji. Do bloku nadaje się między innymi buldog francuski, który jest pieskiem małym, typowym „kanapowcem”.

Historia i pochodzenie bullmastiffa Wygląd bullmastiffa – uroczy gigant Charakter bullmastiffa – złudne pierwsze wrażenie Wychowanie i szkolenie Bullmastiffa – jak wychować uparciucha Socjalizacja – podstawa każdego wychowania Aktywność fizyczna dużego psa Zdrowie Bullmastiffa – na co uważać i jak dbać Żywienie Bullmastiiff – dużo mięsa wysokiej jakości Pielęgnacja – jak pielęgnować psy rasy Bullmastiff Wyprawka dla Bullmastiffa – niezbędne akcesoria Hodowla i zakup – gdzie szukać wymarzonego bullmastiffa? Zakup psa Dla kogo bullmastiff jest dobrym towarzyszem? Historia i pochodzenie bullmastiffa Bullmastiff to pies z grupy molosów. Rasa ta powstała w wyniku połączenia buldoga staroangielskiego i mastiffa angielskiego. Psy te hodowane były jako psy obrończe, które towarzyszyły nocnym strażnikom w pilnowaniu dużych posiadłości przed złodziejami, czy kłusownikami. W tamtych czasach kłusownictwo było przestępstwem karanym najsurowszą karą – karą śmierci, dlatego bardzo często spotkanie kłusownika oznaczało walkę na śmierć i życie, Strażnikom potrzebny był odważny i wytrzymały pies a problem z mastifami wynikał z ich ociężałości. Były to duże, ciężkie i powolne psy, przez co nie sprawdzały się najlepiej w roli psa stróżującego. Postanowiono zatem skrzyżować mastifa z buldogiem staroangielskim. Takie połączenie miało na celu stworzenie psa nieco mniejszego od mastifa przy jednoczesnym zachowaniu cech obu dawców – wytrzymałości, zaciętości i odwagi. Wcześniej próbowano stworzyć rasę idealną krzyżując mastify z innymi dużymi psami jak dogi niemieckie czy bloodhoundy lecz krzyżówki nie przynosiły jednak zadowalającego efektu. Dopiero połączenie mastifa i buldoga staroangielskiego pozwoliło wyhodować dużego i sprawnego psa, który nie był bardzo agresywny, przez co idealnie nadawał się do roli psa obronnego. Jego zadaniem nie było bowiem atakowanie, a jedynie złapanie i unieruchomienie przeciwnika do czasu przyjścia właściciela, który zajął się gagatkiem. Dodatkową zaletą ówczesnych psów było ich ciemne umaszczenie, przez co były niemal niewidoczne w nocy. Pierwsza wzmianka o psach podobnych do bullmastiffa pojawiła się w XVIII wieku, jednak wiele źródeł podaje, że rasa ta powstała dopiero w XIX wieku w Anglii. Pierwszy wzorzec rasy został opracowany i przedstawiony przez Narodowy Policyjny Klub Bullmastiffa a rasa została uznana przez angielski Kennel Club w 1924 roku. American Kennel Club uznał rasę nieco później, dopiero w 1933 roku. Rasa ta nie tylko cieszyła się dużym uznaniem u właścicieli dużych rezydencji i majątków ziemskich, ale także wśród policji, która szybko dostrzegła zalety tych psów. Bullmastiffy z powodzeniem wykorzystywane były do walki z przestępcami, a także pracowały jako stróże. Z uwagi na swój doskonały węch często wykorzystywane były przy wykrywaniu narkotyków, czy innych nielegalnych substancji. Sprawdzały się również jako pies poszukujący ludzi zasypanych pod lawiną czy gruzem. kopalń złota i diamentów w Afryce Południowej. W Polsce rasa ta pojawiła się dopiero po drugiej Wojnie Światowej, kiedy to sprowadzono te psy z Berlina. Jednak nie cieszyły się one wówczas dużą popularnością. Zainteresowanie tą rasą pojawiło się dopiero w drugiej połowie lat 80-tych XX wieku. Kiedyś głównie trzymane były jako psy pilnujące i stróżujące dzisiaj są to głównie psy rodzinne i do towarzystwa człowiekowi. Ze względu na podział psów jaki dokonała Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) Bullmastiff został przypisany do grupy II – pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja – molosy typu mastiff. Wygląd bullmastiffa – uroczy gigant Bullmastiff jest dużym psem,o silnej i masywnej budowie. Już na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie psa potężnego, dlatego u wielu ludzi budzi strach, co jest jedną z zalet, kiedy pracuje jako pies obronny czy stróżujący. W kłębie pies osiąga od 64 do 69 centymetrów wysokości. Suki są niewiele mniejsze i osiągają od 61 do 66 centymetrów. Najbardziej widoczna różnica między samcem a suką jest w wadze. Pies przeważnie waży od 50 do 59 kilogramów, suka natomiast od 41 do 50 kilogramów. Charakterystyczna dla rasy jest głowa bullmastiffa. Jest duża i graniasta. Na czole i pysku tworzą się charakterystyczne zmarszczki w momencie, kiedy pies jest czujny lub szczególnie czymś zainteresowany. Nie są one niewidoczne kiedy pies jest zrelaksowany. Stop u bullmastiffa jest wyraźnie zaznaczony, kufa zaś krótka i kanciasta. Stosunek długości kufy do całej głowy 1:3. Nos jest szeroki o dobrze rozwartych nozdrzach. Oczy są średniej wielkości, ciemne lub orzechowe są szeroko rozstawione. Uszy wysoko i szeroko osadzone, w kształcie litery V, załamane do tyłu – uszy są zawsze ciemniejsze niż umaszczenie psa na grzbiecie. Głowa bullmastiffa osadzona jest na dobrze umięśnionej i masywnej szyi. Grzbiet jest krótki i prosty. Klatka piersiowa szeroka i głęboka. Ogon wysoko osadzony, gruby u nasady stopniowo zwęża się ku końcowi, sięgając stawu skokowego. Kończyny przednie silne i proste, zaś kończyny tylne dobrze umięśnione i mocne. Bullmastiff ma krótką, twardą i przylegającą sierść, odporną na złą pogodę chociaż rasa ta nie posiada podszerstka. Wzorzec dopuszcza umaszczenie płowe, czerwone, rudne i pręgowane we wszystkich odcieniach. Kolor powinien być wyraźny i soczysty niezależnie od umaszczenia. Dopuszczalne są niewielkie białe znaczenia na piersi. Większa ilość białych znaczeń stanowi wadę. Konieczna jest czarna maska, która rozjaśnia się w kierunku oczu. Bullmastiff porusza się w sposób harmonijny i wyważony jak przystało na psa o takich gabarytach. Charakter bullmastiffa – złudne pierwsze wrażenie Wygląd bullmastiffa budzi respekt i pewnego rodzaju strach, jednak właściciele określają tego psa jako wspaniałego towarzysza rodziny. Ma bardzo silny instynkt obronny i jest doskonałym stróżem ale jednocześnie cechuje go opanowanie i spokój. Pomimo swojej potężnej budowy psy te są bardzo wrażliwe i uczuciowe. Bardzo przywiązują się do swoich bliskich, których kochają bezgranicznie. Nie jest to pies jednego właściciela – wszystkich domowników obdarza takim samym, mocnym uczuciem. Dlatego też ani przez moment nie zawaha się stanąć w obronie swojej rodziny. Choć wygląd bullmastiffa może przerażać potrzebuje on czuć się kochany i być potrzebnym. Nie domaga się jednak nachalnie pieszczot. Najszczęśliwszy będzie wiedząc, że jego właściciel jest tuż obok. Te cechy powodują, że źle znosi samotność i odosobnienie. Jeśli bullmastiff ma przebywać sam, na przykład kiedy jego opiekun jest w pracy, to musi być do tego od szczeniaka przyzwyczajany. Zaniedbanie tej kwestii może doprowadzić do sytuacji, kiedy pies rozładuje stres spowodowany samotnością na otaczających go przedmiotach. Bullmastiff ma wysoki prób pobudliwości co oznacza, że nie reaguje z byle powodu. Nie jest to też rasa uznawana za hałaśliwą, dlatego jeśli już szczeka zdecydowanie powinniśmy zainteresować się co zaniepokoiło naszego czworonożnego przyjaciela. Bullmastiff słynie ze swojej odwagi, jednak nie przejawia żadnych objawów agresji. Ma mocno rozwinięty instynkt terytorialny, jednak zdecydowanie bardziej chroni właściciela, niż danego terenu. Wzorzec określa bullmastiffa jako stabilnego a czasem ta cecha kojarzona jest z obojętnością. Jednak w żadnym wypadku nie jest to obojętność, a cechy takie jak cierpliwość, spokój i rozwaga. Nie wolno jednak lekceważyć tych czworonogów, ponieważ sprowokowane są nie do zatrzymania. Jeśli już zdecydują się na działanie to nic ich nie powstrzyma. Wyłania się wówczas wrodzona szybkość i wytrzymałość tej rasy. Do obcych, którzy przez właścicieli są mile bullmastiff raczej jest przyjaźnie nastawiony. Umie rozpoznać nowego gościa rodziny od potencjalnego zagrożenia ale bacznie go będzie obserwował. Dobrze jest jednak uprzedzić nowych w naszym domu gości by przez jakiś czas nie wykonywali nagłych gestów, które mogłyby zostać przez psa odebrane jako atak. Na spacerach bywa nieufny i czujny. Jeśli pies nie wchodzi w interakcje, nie należy go do nich zmuszać. Musi on je sam zainicjować. Rasa ta może mieć problem z tolerowaniem innych psów, dlatego jeśli chcemy, aby bullmastiff dzielił dom z innym czworonogiem to trzeba zadbać o prawidłową socjalizację już w wieku szczenięcym. Koty zaakcpetuje, a nawet może się z nimi zaprzyjaźnić o ile od samego początku są do siebie przyzwyczajeni. Trzeba być jednak czujnym, ponieważ bullmastiff może nie odpuścić sobie pogoni za napotkanym poza domem kotem. Na spacerach należy uważać na dużo mniejsze od niego psy, które często bywają bardzo zadziorne i charakterne, ponieważ nawet opanowany bullmastiff może nie wytrzymać zaczepek. Zaatakowany nie będzie obojętny i odpowie na atak a to może się okazać opłakane w skutkach dla jego przeciwnika. W stosunku do dzieci jest cierpliwy i delikatny. Jednak tak jak w przypadku innych psów istnieje granica jego wytrzymałości, dlatego dzieci powinny być nauczone prawidłowego obchodzenia się z psem jako żywą istotą, a nie zabawką. Zabawy z pociechami powinny odbywać się pod okiem dorosłego, ponieważ bullmastiff jest dużym i ciężkim psem, który niechcący może wyrządzić dzieciom krzywdę. Wychowanie i szkolenie Bullmastiffa – jak wychować uparciucha Bullmastiff jest bardzo inteligentny, jednak z uwagi na swój silny charakter nie jest to pies łatwy w ułożeniu. Opiekun powinien być cierpliwy, konsekwentny i bardzo spokojny, a przede wszystkim świadomy specyfiki rasy. Psy te szybko rozumieją czego się od nich wymaga, jednak muszą widzieć sens w wykonywaniu danego polecenia. Nie jest to rasa, która będzie zawsze posłuszna. Wielu właścicieli popełnia błąd i nie zaczyna szkolenia już w wieku szczenięcym a to właśnie w wtedy kształtuje się psychika psa, jego nawyki czy zachowania. Okres szczenięcy rzutuje na całe późniejsze zachowania psa. Oczywiście da się dorosłego psa nauczyć niektórych komend, jednak jest to wówczas o wiele trudniejsze. Lekcje nie powinny trwać zbyt długo, ponieważ szybko pupil się znudzi. Sesje powinny być krótkie i intensywne, aby maksymalnie skupić psa i wyciągnąć z niego jak najwięcej. Jeśli właściciel zauważy, że jego czworonożny przyjaciel odmawia już współpracy to lepiej odpuścić i dać psu chwilę odpoczynku. Bullmastiff sprytnie wykorzystuje słabość właściciela, dlatego nie powinno się robić odstępstw od przyjętych wcześniej zasad. Przed pojawieniem się nowego członka rodziny wszyscy domownicy powinny ustalić zasady i bezwzględnie ich przestrzegać, ponieważ każde odstępstwo od nich zostanie zauważone i wykorzystane przez psa. A żaden pies nie odda chętnie przywileju, który wcześniej otrzymał, dlatego zasady należy bardzo dokładnie przemyśleć, tym bardziej, że rasa ta bywa uparta i umie pokazać swój charakterek. Właściciel powinien wykazać się cierpliwością i nie oczekiwać rezultatów od samego początku. Podobnie jak wszystkie inne psy, bullmastiff najchętniej będzie pracować z tym opiekunem, z którym łączy go największa więź. Więź taka, oparta na wzajemnym szacunku, oddaniu i zrozumieniu jest kluczowa do osiągnięcia jakiegokolwiek sukcesu wychowawczego. Nie wolno stosować wobec czworonoga krzyków, przemocy fizycznej czy kar, ponieważ nie tylko powoduje to u psa stres i lęki, ale także może zniechęcić go do dalszej współpracy, a nawet niekorzystnie odbić się na psychice pupila i relacji z właścicielem. Zaufanie jest rzeczą, która wymaga wiele poświęcenia i czasu. Humor i nastrój właściciela udziela się psu, który doskonale rozumie co się dzieje. Lepiej odpuścić sobie trening podczas gorszych dni, ponieważ może to niekorzystnie odbić się na całym szkoleniu i postępach, które udało się do tej pory osiągnąć. Najważniejszą komendą jaką powinien znać bullmastiff jest “do mnie” lub inne przywołanie na zawołanie, a także chodzenie na luźnej smyczy, dzięki czemu pupil nie będzie ciągnął podczas spacerów. Socjalizacja – podstawa każdego wychowania Bardzo ważna w przypadku tej rasy jest wczesna socjalizacja. Około 3 miesiąca życia pies poznaje strach i lęk, dlatego właściciel musi przyłożyć wtedy szczególną uwagę do tego, aby nie budować u psa złych doświadczeń. Pupil powinien oswajać się z nowo poznanymi mu osobami, szumem ulicznym, nowymi miejscami, zwierzętami czy bodźcami. Jeśli szczeniak się czegoś przestraszy nie powinno się go na siłę odciągać czy zabierać na ręce, ponieważ może to jedynie utrwalać lęki. Najlepiej próbować stać się bardziej atrakcyjnym dla pupila, niż przedmiot jego zainteresowania. Wszelkie radosne zawołania, czy cmokanie zachęca czworonoga, aby uwagę przekierować na właściciela. Jeśli pies skupi uwagę na opiekunie należy go nagrodzić, dzięki czemu lęki eliminuje się pozytywnymi wspomnieniami. Aktywność fizyczna dużego psa Bullmastiff jest psem o średnim zapotrzebowaniu na ruch. Jest przy tym psem wszechstronnym. Umie dostosować się do możliwości jak i do nastroju właściciela a nawet pogody. Zadowoli się krótkim spacerem podczas ulewy, jak i długim spacerem podczas wiosennego dnia. Do zachowania dobrej kondycji niezbędne będzie kilka spacerów w ciągu dnia, z czego jeden powinien być zdecydowanie dłuższy. Do zakończenia fazy wzrostu u psa nie powinno się go zbytnio forsować, ponieważ może to doprowadzić do zniekształceń i uszkodzenia prawidłowego rozwoju układu kostno – stawowego. Zdrowie Bullmastiffa – na co uważać i jak dbać Bullmastiff może cierpieć na typowe dolegliwości ras olbrzymich. Duża masa ciała powoduje, że rasa ta może mieć problemy z układem ruchu. Zdarza się dysplazja stawów biodrowych, czy łokciowych. W niektórych krajach istnieje obowiązek przeprowadzania badań pod kątem dziedziczenia tych chorób. W Polsce nie ma takiego obowiązku, jednak wielu hodowców decyduje się na ich wykonanie. Rasa ta jest dość łakoma, dlatego właściciel powinien szczególną uwagę zwracać na ilość podawanego jedzenia, aby nie doprowadzić do nadwagi. Podobnie jak inne rasy psów dużych i olbrzymich bullmastiff narażony jest na groźny dla nich skręt żołądka i wzdęcia. Niestety u tych psów stosunkowo często zdarzają się nowotwory. Czasem przytrafiają się problemy kardiologiczne. Innymi schorzeniami na jakie mogą cierpieć bullmastiffy są problemy z oczami. Zdarza się entropium, jak i ektropium, czy dwurzędowość rzęs. Leżenie na twardych powierzchniach może skutkować powstawaniem odcisków i zgrubień w okolicy stawów łokciowych, dlatego psy te powinny leżeć na miękkich posłaniach. Bullmastiff jest rasą posiadającą krótką kufę, przez co źle znosi upały. Podczas cieplejszych dni należy zapewnić psu zacienione miejsce do odpoczynku, stały dostęp do świeżej wody pitnej i zminimalizować ilość aktywności fizycznych. Na spacery najlepiej wybierać się o wczesnych godzinach porannych lub późnym popołudniem, kiedy temperatura nie stanowi zagrożenia dla pupila. Brak podszerstka i krótka sierść powoduje, że psy te źle znoszą niskie temperatury, ponieważ nie mają zapewnionej odpowiedniej ochrony przed zimnem. Wielu z wymienionych powyżej chorób da się uniknąć, dzięki systematycznej profilaktyce. Ważny jest również zakup psa z odpowiedzialnego źródła, gdzie hodowca stanie na wysokości zadania i przeprowadzi odpowiednie badania. Zadbany, cieszący się dobrym zdrowiem bullmastiff dożywa około 9-10 lat co już nie jest złym wynikiem, jednak bardzo często zdarzają się przypadki, gdzie pies dożywa nawet kilkunastu lat. Żywienie Bullmastiiff – dużo mięsa wysokiej jakości Bullmastiff z pewnością nie należy do psów niejadków. Właściciel musi uważać, ponieważ psy te mają dobry apetyt i łatwo przybierają na wadze. Żywienie w ich przypadku odgrywa bardzo istotną rolę, dlatego powinno być dopracowane i dobrane indywidualnie. Każdą dietę najlepiej skonsultować z psim dietetykiem lub weterynarzem uwzględniając potrzeby czworonoga, jego wiek, wagę, ilość ruchu lub schorzenia go trapiące. Najwygodniejszym sposobem jest podawanie gotowych karm pochodzących od sprawdzonych producentów. Koniecznie trzeba zwrócić uwagę na ich skład. Najistotniejszym składnikiem w diecie zwierzęcej jest białko. Oprócz dobrej jakości mięsa w składzie powinny znajdować się owoce i warzywa, które stanowią cenne źródło witamin. Przy rasach olbrzymich najlepiej wybierać karmy opracowane właśnie dla nich, ponieważ w takich karmach ilość poszczególnych składników w chrupkach, jak i wielkość krokietów odpowiada zapotrzebowaniom psów tej wielkości. Suche karmy wzbogacane są glukozaminą i chondroityną, która korzystnie wpływa na prawidłowy rozwój i wzrost. Właściciel może zdecydować się również na dietę BARF lub samodzielnie przygotowywane posiłki w domu. Jest to metoda czasochłonna i wymaga pewnej wiedzy od właściciela, jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby wprowadzić ją jako dietę czworonoga. Szczególnie ważnym okresem w żywieniu i ogólnym wzroście psa jest okres szczenięcy. Szczeniak powinien dostawać karmę dostosowaną do swojego wieku, która bogata jest w niezbędne dla niego składniki odżywcze. Powinna być ona wolna od dużej ilości węglowodanów i zbóż. Gotowe posiłki powinny być dodatkowo wzbogacone o preparaty wapniowo-witaminowe. Ilość posiłków zależy od wieku pupila – szczeniaki będą dostawały mniejsze porcje, ale zdecydowanie częściej. Dorosły pies przeważnie dostaje dwa lub trzy posiłki dziennie. Bardzo ważne jest zapewnienie psu odpoczynku po jedzeniu, jak i chwilę przed, aby uniknąć groźnego dla nich skrętu żołądka. Oczywiście nasz czworonożny przyjaciel powinien mieć także zapewniony stały dostęp do świeżej, pitnej wody. Pielęgnacja – jak pielęgnować psy rasy Bullmastiff Bullmastiff posiada krótką i przylegającą szatę, która nie przysparza większych problemów pielęgnacyjnych, tym bardziej, że nie ma on podszerstka. Rasa ta linieje intensywnie dwa razy do roku – na wiosnę i jesień, ale niewielkie ilości włosa gubi cały rok. Cała pielęgnacja bullmastiffa sprowadza się do regularnego szczotkowania. Przynajmniej dwa razy w tygodniu powinno się psa wyczesać za pomocą szczotki o twardym, naturalnym włosiu. Dodatkowo przyda się gumowa lub silikonowa szczotka (ewentualnie rękawica) o miękkich końcówkach. Można zaopatrzyć się też w szczotkę o metalowych, gładko zakończonych i niezbyt długich igłach. W okresie intensywnego linienia czynność tę należy powtarzać codziennie. Systematyczne szczotkowanie pozwala usunąć martwy włos, a tym samym polepsza krążenie. Trzeba pamiętać aby zawsze czesać z włosem, nigdy pod włos, ponieważ niszczy to strukturę włosa, doprowadzając do jego łamania się. Koniecznie też trzeba używać podczas tego zabiegu odżywki ułatwiającej czesanie. Ma ona właściwości antystatyczne, odżywia i chroni włos. Bullmastiffa kąpie się przeważnie co 3-4 miesiące, lub wtedy, kiedy tego potrzebuje. Na sierści odkłada się dużo zabrudzeń, w tym kurz i opad atmosferyczny, który jest szczególnie uciążliwy w miastach i w strefach podmiejskich, dlatego pomiędzy kąpielami najlepiej wycierać psa zwilżoną ściereczką lub nawilżanymi chusteczkami pielęgnacyjnymi. Do kąpieli należy używać szamponów przeznaczonych dla psów krótkowłosych, lub takich dostosowanych do aktualnych potrzeb włosa. Można sięgnąć również po szampon hipoalergiczny. Poza pielęgnacją sierści trzeba regularnie sprawdzać stan uszu, oczu i pazurów. Pazurki należy delikatnie przycinać, jeśli pies nie ściera ich w sposób naturalny. Oczy i uszy w razie konieczności należy przemywać zwilżonym wacikiem lub zaopatrzyć się w preparaty do tego służące. Niektóre psy posiadające odstające fafle lubią się bardzo ślinić. Warto mieć przy sobie chusteczkę, aby w razie czego wytrzeć zwisającą ślinę. Szczególną uwagę powinniśmy zwrócić uwagę również na fałdki skórne, w których lubią powstawać infekcje grzybicze czy bakteryjne. Najlepiej co jakiś czas dokładnie wycierać okolice między fałdami. Kolejnym aspektem na który trzeba zwrócić uwagę są zęby i dziąsła pupila. Na zębach lubi odkładać się kamień nazębny, który nieleczony może doprowadzić do wielu poważniejszych infekcji i chorób całego organizmu czworonoga. Na szczęście na rynku dostępne jest mnóstwo opcji, dzięki czemu łatwo znaleźć odpowiadającą obu stronom formę czyszczenia zębów. O ile sama pielęgnacja bullmastiffa nie jest zbyt skomplikowana to problemem może okazać się duży rozmiar pupila. Nie każdy posiada w domu wannę wystarczających rozmiarów, aby umyć swojego psiaka. W takim wypadku najlepiej udać się do profesjonalnego salonu pielęgnacji zwierząt, który jest wyposażony w sprzęt dostosowany do wielkości wszystkich czworonogów, i w którym nasz pupil będzie mógł skorzystać ze wszelkich niezbędnych zabiegów. Wyprawka dla Bullmastiffa – niezbędne akcesoria Bullmastiff jest dużym, bardzo silnym psem, dlatego jego akcesoria spacerowe powinny być jak najwyższej jakości, solidnie wykonane, dzięki czemu zapewnią psu bezpieczeństwo. Naszego bullmastiffa zabieramy na spacer w mocnej obroży i wytrzymałej smyczy. Po zakończeniu okresu wzrostu u psa możemy stosować szelki typu guard. Ze względu na tendencję bullmastiffów do odgnieceń na kończynach legowisko powinno być miękkie i dopasowane do wielkości czworonoga. To bardzo rodzinna rasa, przywiązująca się do swoich najbliższych, dlatego posłanie powinno znajdować się w miejscu, gdzie domownicy spędzają najwięcej wolnego czasu. Miski na jedzenie i picie to kolejna ważna rzecz na liście wyprawkowej. Dla ras olbrzymich najlepiej wybierać takie na specjalnym regulowanym stelażu, dzięki czemu pupil nie będzie musiał się zbytnio pochylać. W okresie szczenięcym a zwłaszcza kiedy wymienia zęby bullmastiff to prawdziwy zabójca wszystkich zabawek. Powinny być one wykonane z mocnej i twardej gumy, dzięki czemu istnieje szansa, że przeżyją dłuższy czas. Na co dzień przydadzą się solidne szarpaki, czy sznury. Doskonałym wyborem są naturalne gryzaki, które nie tylko umilają czas pupilowi ale jednocześnie wspomagają higienę zębów. Wielkość bullmastiffa powoduje, że nie jest to pies łatwy w przewożeniu. Korzystanie z pasów bezpieczeństwa nie jest najlepszym wyjściem. Konieczna będzie solidna, duża klatka, dlatego decydując się na zakup bullmastiffa trzeba sprawdzić, czy mamy wystarczająco pojemny samochód. Najlepiej od szczeniaka przyzwyczajać psa do klatki kennelowej, która nie tylko zapewni mu bezpieczeństwo, ale będzie stanowić bezpieczną przestrzeń. Budzący respekt wygląd sprawia, że w niektórych miejscach potrzebny będzie kaganiec. Najlepiej wówczas wybrać kaganiec fizjologiczny, który pozwoli psu na swobodne oddychanie czy picie podczas jego noszenia. Pielęgnacja bullmastiffa nie jest skomplikowana, zatem nie wydamy majątku na niezbędne akcesoria i preparaty groomerskie. Hodowla i zakup – gdzie szukać wymarzonego bullmastiffa? Rasa ta wciąż nie jest zbyt popularna w Polsce, jednak działa w naszym kraju kilka hodowli tych psów. Szukając miejsca, skąd możemy mieć malucha koniecznie zwróćmy uwagę, czy interesująca nas hodowla jest zrzeszona w Związku Kynologicznym w Polsce, który podlega Międzynarodowej Federacji Kynologicznej – FCI. ZKwP jest jedyną w Polsce organizacją, która wydaje prawdziwe, uznawane na całym świecie rodowody. A rodowód jest dokumentem, który potwierdza przynależność danego psa do rasy. Brak rodowodu lub rodowód wydany przez inną niż ZKwP organizację oznacza, że nasz pupil to kundel, nawet jeśli wygląda jak bullmastiff. Zdecydowanie warto poczekać na szczeniaka z odpowiedzialnej i godnej zaufania hodowli. Pomimo faktu, że bullmastiff nie należy do psów tanich – szczeniak z dobrej hodowli kosztuje od 4-5 tysięcy wzwyż – nigdy nie decydujmy się na zakup psa z pseudohodowli. Takie miejsca nastawione są głównie na zysk i nie troszczy się tam odpowiednio o szczeniaki. Poza tym nie mamy absolutnie żadnej pewności co do czystości genów i stanu zdrowia malucha. Kupując szczeniaka z legalnej, renomowanej hodowli mamy pewność nie tylko w tych kwestiach ale także odnośnie prawidłowo przeprowadzonej socjalizacji. w granicach Przy tej rasie socjalizacja oraz eliminacja niepożądanych zachowań z hodowli jest ogromnie ważna. Nie warto dać się skusić super atrakcyjnym ofertom z pseudohodowli. Lepiej poczekać na wymarzonego bullmastiffa niż ryzykować jego zdrowiem, a nawet życiem. Zakup psa Przed podpisaniem umowy przedwstępnej upewnij się, że wybrana przez ciebie hodowla należy do ZKwP. Sprawdź również opinie na jej temat w internecie lub zgłoś się do wcześniejszych nabywców szczeniaków. Udaj się do hodowli osobiście, aby poznać hodowcę i warunki w niej panujące. Bardzo często będziesz miał okazję zapoznać się z rodzicami szczeniaków, jak i samym szczeniakiem. Pamiętaj, że szczeniak może opuścić hodowlę dopiero po ukończeniu 8 tygodnia życia, powinien być zaczipowany, posiadać rodowód ZKwP (FCI), a także książeczkę zdrowia z wpisanymi szczepieniami i odrobaczeniem. Dobry hodowca przekaże Ci również pierwszą wyprawkę, czyli artykuły niezbędne na pierwsze kilka dni w nowym domu. Zapytaj hodowcę o przeprowadzone badania pod kątem dziedziczenia chorób i poproś o przedstawienie Ci dokumentacji medycznej. Dobry hodowca będzie służył Ci radą nie tylko na etapie kupna szczeniaka, ale i długo po tym, więc nie bój się zadawać pytań. Nie obawiaj się także pytań skierowanych w Twoją stronę. Bullmastiff nie jest rasą dla każdego, dlatego hodowca musi się upewnić, że jego szczeniak dostanie najlepsze możliwe warunki. Dla kogo bullmastiff jest dobrym towarzyszem? Bullmastiff nie jest psem dla każdego. Pies tej rasy potrzebuje doświadczonego opiekuna, który będzie umiał go odpowiednio poprowadzić i zbudować relację opartą na wzajemnym zaufaniu. Bullmastiff odnajdzie się w większym mieszkaniu, ale z pewnością bardziej szczęśliwy bedzie z domu z ogródkiem. Tn olbrzym o wielkim sercu potrzebuje bliskości człowieka, dlatego właściciel powinien posiadać wystarczającą ilość czasu zarówno na pieszczoty z psem, jak i jego wychowanie. Nie jest to pies dla osób zapracowanych i starszych. Dobrze odnajdzie się przy boku rodzin z dziećmi, zwłaszcza z tymi nieco starszymi. Pomimo groźnego wyglądu bullmastiff to wspaniały, kochający pies, który obdarzy swoich bliskich dozgonnym uczuciem i będzie ich strzegł jak oka w głowie.

Jest to idealny pies rodzinny, który świetnie dogaduje się z dziećmi. Jest czuły, opiekuńczy, wesoły i lubi się bawić. Pamiętajmy jednak, aby psa tej rasy nie zmuszać do nadmiernego ruchu i wysiłku. Jest przyjazny i opiekuńczy wobec dzieci i osób starszych. Jednak dla seniorów jest to pies zdecydowanie za duży.

Duży o masywnej budowie Flag this item PURINA® PRO PLAN® MEDIUM & LARGE ADULT 7+ Z OPTIAGE®, SUCHA KARMA BOGATA W KURCZAKA, 14KG PRO PLAN Medium & Large Adult 7+ OPTIAGE® SUCHA KARMA BOGATA W KURCZAKA, 14kg Reviews PURINA® PRO PLAN® Medium & Large Adult 7+ z formułą OPTIAGE® to pełnoporcjowa... PURINA® PRO PLAN® ALL SIZES ADULT LIGHT / STERILISED Z OPTIWEIGHT®, SUCHA KARMA BOGATA W KURCZAKA, 14KG PURINA® PRO PLAN® ALL SIZES ADULT LIGHT / STERILISED Z OPTIWEIGHT®, SUCHA KARMA BOGATA W KURCZAKA, 14KG PURINA® PRO PLAN® All Sizes Light/Sterilised z formułą OPTIWEIGHT® to... PURINA® PRO PLAN® DERMA CARE Adult Medium & Large PURINA® PRO PLAN® DERMA CARE Adult Medium & Large Pełnoporcjowa karma sucha dla psów ras średnich i dużych, wspomagająca zdrową... PURINA® PRO PLAN® REGULAR DIGESTION Adult Medium & Large PURINA® PRO PLAN® REGULAR DIGESTION Adult Medium & Large Pełnoporcjowa karma sucha dla psów ras średnich i dużych, o udowodnionej... PURINA® PRO PLAN® DEFENCE Adult Medium & Large PURINA® PRO PLAN® DEFENCE Adult Medium & Large Pełnoporcjowa karma sucha dla psów ras średnich i dużych, o udowodnionej... PURINA ® PRO PLAN® LARGE ROBUST PUPPY Z FORMUŁĄ OPTISTART, SUCHA KARMA BOGATA W KURCZAKA, 12KG PURINA ® PRO PLAN® LARGE ROBUST PUPPY Z FORMUŁĄ OPTISTART, SUCHA KARMA BOGATA W KURCZAKA, 12KG Posiadasz szczeniaka dużej rasy o masywnej budowie ciała? Wypróbuj PURINA PRO... PURINA® PRO PLAN® ALL SIZES ADULT LIGHT / STERILISED Z OPTIWEIGHT®, SUCHA KARMA BOGATA W KURCZAKA, 3KG PURINA® PRO PLAN® ALL SIZES ADULT LIGHT / STERILISED Z OPTIWEIGHT®, SUCHA KARMA BOGATA W KURCZAKA, 3KG PURINA® PRO PLAN® All Sizes Light/Sterilised z formułą OPTIWEIGHT® to... PURINA® PRO PLAN® LARGE ROBUST ADULT SENSITIVE DIGESTION SUCHA KARMA Z OPTIDIGEST®, SUCHA KARMA BOGATA W JAGNIĘCINĘ, 14KG PURINA® PRO PLAN® LARGE ROBUST ADULT SENSITIVE DIGESTION SUCHA KARMA Z OPTIDIGEST®, SUCHA KARMA BOGATA W JAGNIĘCINĘ, 14KG Purina® PRO PLAN® Large Robust Adult z formułą OPTIDIGEST® to pełnoporcjowa... ​PURINA® PRO PLAN® MEDIUM & LARGE ADULT 7+ SENSITIVE SKIN Z OPTIDERMA®, SUCHA KARMA BOGATA W ŁOSOSIA, 14KG ​PURINA® PRO PLAN® MEDIUM & LARGE ADULT 7+ SENSITIVE SKIN Z OPTIDERMA®, SUCHA KARMA BOGATA W ŁOSOSIA, 14KG Wrażliwa skóra Twojego dojrzałego psa nie powinna stawać mu na drodze do pełnej... Subscribe to Duży o masywnej budowie qiqMXH.

23cg5pohcv.pages.dev/242

23cg5pohcv.pages.dev/338

23cg5pohcv.pages.dev/23

23cg5pohcv.pages.dev/342

23cg5pohcv.pages.dev/2

23cg5pohcv.pages.dev/321

23cg5pohcv.pages.dev/251

23cg5pohcv.pages.dev/381

23cg5pohcv.pages.dev/233

duży pies obronny o masywnej budowie