Problem realnie mi bliski. Choć Maks wciąż nie ma pełnej diagnozy, wiemy już że ma pewne zachowania ze spektrum zaburzeń SI. Więcej! Zagłębiając się w temat odkryłam, że sama mam ich sporo. Większość z nas ma… Wcześniej jednak nie robiono diagnozowania tego typu zaburzeń więc uznawano je za 'dziwne zachowania’ konkretnej osoby, lub mówiono „on już tak ma”. Jako, że problem pojawia się w wielu rodzinach i często jest zamiatany pod dywan czy to z niewiedzy czy niechęci do 'wyolbrzymiania problemu’, postanowiłam omówić go z Anią, która jest pedagogiem specjalnym, logopedą oraz terapeuta Integracji sensorycznej. – No więc mamy dziecko. Wykochane, wychuchane, wymarzone. Zdaje się nam najidealniejsze na świecie, choć widzimy, że niektóre rzeczy robi/mówi lub zachowuje się inaczej. Ale z drugiej strony co w tym wieku jest normą? Spektrum przeciwnych zachowań jest przeogromne. Skąd taki statystyczny, zwyczajny rodzic może wiedzieć, że coś jest nie tak? Zaburzenia integracji sensorycznej ujawniają się dość szybko. Najczęściej są to dzieci z tzw. grupy ryzyka: problemy w ciąży (leki+leżenie), wcześniaki, dzieci z uszkodzeniami okołoprodowymi, dzieci z wrodzonymi wadami układu nerwowego. Również cesarskie cięcie może, ale nie musi powodować zaburzenia integracji sensorycznej. Często też dużym czynnikiem jest słabszy układ nerwowy, który dzieci dziedziczą po rodzicach. Zaburzenia integracji sensorycznej również potęguje cywilizacja. Pytasz, czy ciężko zauważyć te zaburzenia. Jeżeli widzimy pewne zachowanie u dziecka, które mu utrudniają życie i sprawiają, że źle funkcjonuje warto skontaktować się ze specjalistą. – Jakiego typu są to zaburzenia? Nieprawidłowa percepcja zmysłowa ujawnia się w zakresie tych obszarów: – układ dotykowy: nadwrażliwość, czyli unikanie – np. nie lubią się brudzić, narzekają na wystające metki, nie lubią czesać włosów. Przeciwlegle mówimy o podwrażliwości, czyli ciągłego dążenia do bodźców dotykowych np. gryzienie się po rękach, bardzo mocne przytulanie – układ słuchowy: nadwrażliwość: unikanie głośnych dźwięków, zatykanie uszu, duże rozproszenie w hałasie, podwrażliwość: tzw. głośne zabawy, podniesiony ton głosu – układ przedsionkowy (umieszczony w uchu środkowym odpowiedzialny za równowagę) nadwrażliwość: unikanie huśtania, kręcenia się na karuzeli, choroba lokomocyjna, słaba równowaga, podwrażliwość: ciągłe dążenie do pobudzania układu przedsionkowego: bycie w ciągłym ruchu, nietypowe zachowania jak np. oglądanie telewizji głową w dół, problemy z koordynacją – układ proprioceptywny (czyli. tzw czucie głębokie) nadważliwość: unika zabaw i gier ruchowych, szybko się męczy, podwrażiwość: jest w ciągłym ruchu, bije innych, bardzo mocno się przytula, – układ wzrokowy nadwrażliwość: mrużenie oczu w jasnych pomieszczeniach, częste pocieranie oczu, podwrażliwość: jest bardzo pobudzone kiedy wokół jest wiele bodźców wzrokowych – układ węchowy nadwrażliwość: nie lubi niektórych zapachów, często zatyka nos i mówi, że „śmierdzi”, ma odruch wymiotny w reakcji na niektóre zapachy, podwrażliwość: lubi wąchać rzeczy, które nie nadają się do jedzenia, lubi mocno przyprawione potrawy. Oczywiście dane zaburzenia lub trudności nie występują w izolacji. Jeżeli macie wątpliwości, polecam wypełnienie kwestionariusza sensomotorycznego i sprawdzenie, czy warto udać się na diagnozę. – Co jeszcze jest normą rozwojową? A co powinno nas niepokoić? Jest jakaś gama ‘niepożądanych’ zachowań? Tak jak powiedziałam Ci wcześniej. Jest wiele niepokojących zachowań, ale jeżeli stwierdzamy, że np. nadwrażliwość słuchowa mojego dziecka utrudnia mu i nam życie warto skonsultować się ze specjalistą. – Od razu trzeba biec… no właśnie gdzie? Skąd zasięgnąć tej pierwszej opinii? Najpierw warto wypełnić kwestionariusz sensomotoryczny i wg wyników pomyśleć co można z tym zrobić. Terapia integracji sensorycznej odbywa się państwowo np. poradniach pedagogicznych lub prywatnie w gabinetach. – Bądźmy szczere. Co lekarz to historia. Często pediatrzy bagatelizują problemy integracji sensorycznej. Drążyć dalej, czy orzec “on już tak ma”? Oczywiście, każde dziecko jest inne i ma różne cechy osobnicze. Trzeba wziąć na to poprawkę. Dlatego mając jakiekolwiek wątpliwości warto skonsultować się ze specjalistą, który wykona profesjonalną diagnozę. Pediatra nie powinien bagatelizować żadnych problemów zgłaszanych przez rodziców, ale niestety tak się dzieje. Powinien w miarę możliwości zaproponować konsultację. – No dobrze. wiemy już że coś jest nie tak. Być może nawet nasz pediatra to potwierdził. Gdzie udajemy się dalej? Do psychologa, neurologa? Neurologopedy? Jeżeli zaburzenia są duże i bardzo przeszkadzają dziecku warto udać się najpierw na konsultację do neurologa. Z opinią kierujemy się do terapeuty SI (państwowo lub prywatnie). Często również zaburzenia SI współwystępują z opóźnionym rozwojem mowy i wadami wymowy. Jeżeli ten problem również Was dotyczy trzeba również odwiedzić logopedę. – Czy warto robić testy na zaburzenia SI? Z tego co wiem sa one odpłatne. Jeżeli jest taka potrzeba to oczywiście jest warto. Diagnoza niestety jest droga, ale jest niezbędna do prowadzenia terapii. Spotkania diagnostyczne zazwyczaj są rozłożone w czasie. Zazwyczaj są to 3 sesje po ok 50 minut. Warto zabrać ze sobą książeczkę zdrowia dziecka. Terapeuta będzie nam zadawał różne pytania odnośnie ciąży, porodu, rozwoju dziecka. Następnie przejdzie do wykonywania odpowiednich testów. – Kiedy pada diagnoza “ma zaburzenia integracji sensorycznej” większość rodziców jest przerażonych. Nie do końca wiedzą co to oznacza i jakie jest dalsze postępowanie… Tak! Dodatkowo dostajemy plik białych kartek zapisanych drobnych maczkiem z dziwnymi terminami. Dlatego każda diagnoza powinna się zakończyć omówieniem całego badania z rodzicem. Terapeuta powinien powiedzieć nam na czym polegają zaburzenia i przedstawić plan terapii. Każdy rodzic dostaje również wskazówki jak ma ćwiczyć w domu. – Jak długa może być taka terapia? To zależy od dziecka i natężenia jego zaburzeń. Często już po kilku miesiącach i intensywnej pracy w domu widać wyraźne efekty. Czasami nawet już po jednych zajęciach widać, że terapia wpływa na dziecko. – Czy można wykonywać ją samodzielnie w domu? Bez odpowiedniej wiedzy nie jesteśmy w stanie prowadzić w domu terapii SI, ale jako uzupełnienie zajęć na sali – jak najbardziej. Wręcz jest to wymagane – Co byś zaproponowała rodzicom niemowlaków jako stymulowanie zmysłów aby uniknąć problemów w przyszłości? Trudne pytanie. Z zaburzeniami SI się rodzimy, więc możemy mieć jedynie wpływ na późniejszą „terapię”. Jednak widzę, że cywilizacja i wszystkie wynalazki mogą potęgować problemy dziecka. Jednym z nich jest np. leżaczek niemowlęcy. Polecam mój stary wpis na ten temat: Co jeszcze? Zapewnić w miarę stymulujące otoczenie i reagować na różne sygnały, które daje nam dziecko. – A ciężarnym? Ten temat jest bardzo kontrowersyjny, bo jak kobieta leżąca całą ciążę i zażywająca leki ma stymulować układ przedsionkowy dziecka? W USA są np. specjalne łóżka bujane. Jeżeli możemy siadać to polecam fotel bujany. Nie będzie to duże obciążenie dla organizmu, a jednak układ przedsionkowy nienarodzonego dziecka będzie pobudzany. Również pytałabym po 3 razy ginekologa czy dany lek jest w moim stanie konieczny. Jeżeli tak, brałabym bez dyskusji. Jednak widzę tendencję do wypisywania leków hurtem, a w szczególności nospy, która może obniżać napięcie mięśniowe u dziecka. Dziękuję za rozmowę! Jeśli macie jakieś pytania do Ani to prosimy abyście zadawali je w komentarzach i utworzymy z pytań i odpowiedzi oddzielny wpis, żeby teraz Ania nie musiała całymi dniami na nie odpowiadać :)

cosinus czy trzeba chodzić na zajęcia